Paminsan-minsan

Paminsan-minsan, dumadating din sa buhay yung tipong wala ka nang patutunguhan at feeling mo, end of the world na. Pero ganun talaga. Move on lang.

Encounters 1

Nakaupo ako sa bar.
Umorder ng beer.

Dumating siya.
Umupo malapit sa akin.
Isang bar stool ang pagitan.
Umorder din siya ng beer.

Maya-maya, nagtama ang aming paningin.
Ngumiti siya.
Sinuklian ko rin ng ngiti.


"Kanina ka pa?", tanong niya.


"Hindi. Kararating ko lang."


"Mag-isa ka lang?", muli niyang tanong.


"Oo, eh!"


"Ah, ganun ba. Ako din eh!"


Itinaas nya ang kanyang bote.
Kumindat.
Tanda ng pag-anyayang sabay naming inumin ang beer.


Itinaas ko rin ang bote ko at sumenyas.
Sabay kaming lumagok ng beer.


Maya-maya, nagsimula ng magkwentuhan.
Unti-unti ring nadagdagan ang mga bakanteng bote ng beer.

Nalaman kong estudyante siya sa isang kolehiyo.
Graduating.
Varsity Player ng basketball.
May katangkaran nga siya.
Moreno.
Marahil dahil varsity player,
Maganda ang hubog ng katawan.
Di naman yung tipong matigas ang muscles.
Katamtaman lang.
Pero halos walang taba sa katawan.


Katatapos lang daw ng game nila kanina.
Nagkainuman sila konti.
Medyo nakulangan daw siya sa nainum.
Kaya nagpasya siyang lumabas.
Dagdag lang daw siya dalawang bote.
Pampatulog.

Tawanan.
Kwentuhan.
Hiningi nya ang number ko.
Bigay nya rin number nya.

Maya-maya, nag message alert ang phone ko.
Siya pala.

"I-save mo number ko ha?"

Ngumiti lang ako.

May nagtext uli.

"Ano plano mo pagkatapos dito"

"Ewan. Di ko pa alam.", reply ko.

"Pwedeng sumama pag-uwi mo? Joke!"

"Sana, kaso di naman kita pwedeng iuwi, eh!"

"Bakit naman hindi. Sasama naman ako e."

"Gustuhin ko man, di pwede."



Katahimikan.


May nagtext uli.


"Eh, kung sa akin ka na lang sumama?

"Saan?"

"Sa boarding house ko."


"Nakakahiya naman. Baka madaming tao dun."


Wala naman akong kasama sa kwarto ko.
Yung mga kasama ko naman sa boarding house,
Nagsipag-uwian. Weekend eh.
Malamang. Ako lang mag-isa dun.


"Ano naman gagawin natin dun?"


"Hmmmn...Kahit ano. Basta!"


"Anong basta?"


"Basta. Bahala na. Dun na lang natin planuhin."

"Ok."


Nagbayad kami.
Pumara ng tricyle.

Pagdating namin sa boarding house, tahimik.
Mukhang mag-isa nga siya ngayong gabi.

Pumasok kami sa kwarto niya.
Pagkasara ng pinto,
Bigla nya akong niyakap.
Siniil ng halik.
Lumaban ako ng halik.

Matagal.
Espadahan ng dila.

Hinubad nya ang kanyang t-shirt.
At hinubad din nya ang damit ko.

Nagsimula gumapang ang kanyang dila.
Sa leeg.
Sa balikat.
Sa utong ko.
Sinisip nya ang aking utong.
Nakaramdam ako ng kakaibang sensasyon.
Masarap. Napakasarap. Para akong nasa alapaap.

---Itutuloy---

Second Chances

I was watching Showtime grandfinals on tv, in between work, today.

Apparently, the winner among the 11 grand finalists, is the group from General Santos-- the XB Gensan. This group was the last performer, having won a slot for the finals through the wild card contest (losing monthly finalists were given another chance to compete for a slot in the finals).

Well, we can never tell what life bring us. More often than not, we felt beaten and on the brink of succumbing to despair. However, what's good about life is, we are always given second chances. They say, opportunity knocks only once. But I believe, we are always given the chance to do things all over again, when the first time, we missed the mark.

Just like what happened to the winner of Showtime. 'Twas such a great turnaround-- from being the losing group, to being the eventual winner. Making use of the Second Chance to an advantage.




Hmmmn... Thinking about second chances, I could remember also Eric Santos, who was also a wild card finalist, eventually being the winner; or Charice Pempengco, who lost in the contest, but eventually gained international fame by making use of the Second Chance.

Second Chances... perhaps, we should not be afraid of failing the first time, if that failure will prepare us to a bigger opportunity, the second time.

The Beginning

This is my first post for this blog.

In life, there are events, ideas, experiences that became part of who we are. These are but reflections of the inner us...

May it be simple or profound, silly or witty... perhaps something that is not really worth other people's time... but these are realities that we need to face.

I hope to fill this blog with my day-to-day experiences that really makes those days.